Καθώς η Satyr Brews γιγαντώνεται, προσαρμοζόμαστε στον corporate τρόπο λειτουργίας των πραγμάτων στα όλα μας: πιστολιάζουμε προμηθευτές, ακυρώνουμε deals με ζυθοποιεία τελευταία στιγμή, οργανώνουμε μεγάλα πάρτυ για να κάνουμε ξέπλυμα χρήματος (όλοι στο Big Mouth το Σάββατο 6 Μαΐου), κλπ. Κάπως έτσι έχουν τα πράγματα και στο site. Όπως λοιπόν τα μεγάλα μιντιακά συγκροτήματα δίνουν μαύρα κάτι part-time μισθούς πείνας στους κακομοίρηδες απόφοιτους σχολών δημοσιογραφίας, για να ανεβάζουν αυτοί έναν ιλιγγιώδη αριθμό άρθρων κάθε μέρα στα διάφορα ειδησεογραφικά ψευδοσάιτς και σκουπιδομπλόγκζ, έτσι κι εμείς αντί να γράψουμε blog post για την pubriot, πλασάραμε τη συγγραφή ως publicity stunt και την αναθέσαμε στους Vodka Juniors. Τώρα πώς γίνεται πέντε άτομα να κάναν δύο μήνες να γράψουν αυτή τη μπούρδα, παραμένει ανεξήγητο. Πάντως ό,τι ακολουθεί απ’ την επόμενη παράγραφο είναι δικό τους και αποτελεί προϊόν μυθοπλασίας. Τα πρόσωπα, τα ονόματα και οι καταστάσεις είναι φανταστικά και οποιαδήποτε ομοιότητα είναι συμπτωματική και δεν ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα.
Τους Σάτυρους τους γνωρίσαμε μέσα από τη Menace IPA την καλύτερη μπύρα στο πλανήτη. Mία φοβερή μπύρα που κυκλοφόρησε σε περιορισμένα “αντίτυπα”, κάποια βαρέλια της οποίας τα ήπιαμε οι ίδιοι. Οι γνώσεις μας περί καλής μπύρας ήταν ανύπαρκτες μέχρι πριν μερικά χρόνια, και περιορίζονταν συνήθως στο ότι η καλύτερη μπύρα είναι η τζάμπα μπύρα. Όταν τους γνωρίσαμε από κοντά μας συστήθηκαν ως functional alcoholics, και το σπίτι τους στον Πειραιά ήταν ό,τι πιο white trash έχω δει ποτέ. Ένα DIY ψυγείο στο σαλόνι με καρφωμένη μία βρύση από την οποία έρεε η μπύρα άφθονη, μια βιβλιοθήκη γεμάτη κόμικς, ένα πιτσιρίκι να τρέχει πάνω κάτω σκοντάφτοντας συνέχεια πάνω σε ένα σκύλο που του ‘ριχνε 2 κεφάλια και μια βεράντα γεμάτη καζάνια, σωληνάκια και DIY συσκευές ζυθοποίησης. Αν το σπίτι ήταν σε κάποιο δάσος στο πουθενά θα μπορούσε να ‘ναι σκηνικό από το True Detective.
Όταν τους είπαμε για την ιδέα δεν χρειάστηκε να πούμε και πολλά. Ο καθένας ήξερε τι πρέπει να κάνει. Το μόνο που έλειπε ήταν τα χρήματα… Όπως πάντα δηλαδή. Μερικές χιλιάδες μπύρες αργότερα χωρίς το παραμικρό άγχος βάλαμε μπροστά ό,τι χρήματα είχαμε μαζέψει για να ξεπληρώσουμε το studio και τα πετάξαμε μέσα σε μια δεξαμενή γεμάτη λυκίσκους. Η επόμενη μέρα ήταν πολύ δύσκολη. Η προσγείωση στη πραγματικότητα απότομη και τα ρίσκα που άρχισαν να ξεπηδούν από δω και από κει τρομακτικά. Μοναδική λύση αν όλα πηγαίνανε χάλια ήταν να πληρώσουμε το στούντιο με 2 τόνους μπύρα που μόλις είχαμε κάνει δικούς μας.
Δεν ξέρω τι είναι αυτό που συμβαίνει με τις πικρές μπύρες και το λυκίσκο. Πίνεις την πρώτη IPA και η αντίδραση συνήθως είναι “τι σκατά είναι αυτό;”. Περνάει ο καιρός, πίνεις κι άλλες και πριν το καταλάβεις τριγυρνάς σαν πρεζάκι που ψάχνει τη δόση του. Δεν αργεί η στιγμή που φαντασιώνεσαι να κολυμπάς σε θάλασσες λυκίσκου ενώ έρχεται το τέλος του κόσμου. Εδώ που τα λέμε δεν αργεί τελικά η στιγμή που πριν το καταλάβεις βράζεις 2 τόνους μπύρας. Όταν λοιπόν συζητήσαμε με τα παιδιά πως θα θέλαμε τη συνταγή οι οδηγίες ήταν απλές. Αρωματική, πικρή, δυνατή, πικρή, ευκολόπιοτη και πικρή. Γενικώς λίγο απ’ όλα.
H δουλειά με τα παιδιά κράτησε σχεδόν 11 μήνες και αποτέλεσμα αυτής της συνεργασίας η Pubriot. Μια μπύρα τόσο καλή που αυτή τη στιγμή που καταφέραμε να γράψουμε αυτό το κείμενο πιθανότατα τελειώνουν και οι τελευταίες σταγόνες. Οι 2 τόνοι τελικά αποδείχτηκαν αστεία ποσότητα. Ίσως κάποια στιγμή να ξαναεμφανιστεί, ίσως και όχι, δεν έχει σημασία. Μουσική, ζύθος… με ό,τι και να ασχολείται ο καθένας μας, έχουμε σιχαθεί να μας ταΐζουν παντού αηδίες και είναι πολύ ωραίο συναίσθημα όταν δύο παράλληλοι κόσμοι ενώνονται για να δημιουργήσουν κάτι διαφορετικό και ποιοτικό μαζί. Ελπίζω με το δικό μας τρόπο να βάλαμε και εμείς ένα λιθαράκι στην νέα ανεξάρτητη underground μπυροσκηνή, και τα παιδιά να συνεχίσουν να βράζουν ακραίες ποιοτικές μπύρες χωρίς κανένα συμβιβασμό σε αυτά που γουστάρουν. Από τη πλευρά μας τούς ευχαριστούμε που μας δέχτηκαν με τόση άνεση στον κόσμο τους και μας έκαναν μάγκες με τα βρασίματά τους. Σάτυροι δεν μασήσαμε… Από τη πρώτη στιγμή είχαμε καταλάβει ότι πίσω από το σκληρό, ειρωνικό και επιθετικό ύφος που πλασάρετε κρύβονται δύο ρομαντικοί, ευαίσθητοι τύποι που αγαπάνε αυτό που κάνουν.
#never_brew_sober #always_question_authority