Έχουμε πλέον ξεκινήσει και διανύουμε την τρίτη χρονιά ύπαρξης της Satyr Brews. Κι όμως έχουν περάσει τρία χρόνια από την μέρα που μπήκαμε σε ένα αεροπλάνο και κατεβήκαμε στην Χίο να βράσουμε την παρθενική βρασιά Menace IPA, μόλις 500 λίτρων. Σχετικά με τα γενεθλιά μας (που όσοι παρακολουθούν ξέρουν ότι δεν τα έχουμε γιορτάσει ξανα) θα τα πούμε σε άλλο post.
Όμως φέτος κλείνουν και άλλοι τα τρία τους χρόνια.
Και όταν λέμε άλλοι, μιλάμε συγκεκριμένα για το Ride, το cafe, bar, cycling culture, live stage και ultimate beer geek spot αμάλγαμα στα Χανιά. Η σχέση μας πάει πολύ πίσω και με αυτούς, κάποιος θα τους έλεγε (από τους πρώτους κιόλας) πελάτες μας. Αλλά η φάση είναι πιο deep. Οι Satyrομπύρες πάντα βρίσκουν το δρόμο τους για τις κάνουλες και τα ψυγεία τους, ενώ και εμείς σαν Satyr στηρίζουμε και υποστηρίζουμε με όποιο τρόπο μπορούμε την απίστευτη δράση του χώρου, που έχει στο βιογραφικό του μερικά από τα σημαντικότερα live της συγχρονης ηλεκτρονικής μουσικής σκηνής, με ονόματα που ποτέ δεν είδαμε ούτε καν στην Αθήνα.
Το θέμα γίνεται ακόμα πιο τουμπανιασμένο, όταν τρία χρόνια τώρα κάθε κίνηση του Ride την διέπει μια συγκεκριμένη αισθητική. Η αισθητική αυτή δεν προκύπτει απλά και μόνο επειδή τα σκάνε σε κάποιους καλούς γραφίστες. Προκύπτει επειδή οι εν λόγω γραφίστες είναι προσωπικά involved σε κάθε τι που κάνει το Ride. Ο λόγος για τους Bend των οποίων η δουλειά δεν χρειάζεται πολλές συστάσεις, αρκεί μια βόλτα από το site και το πορτφόλιο τους για να κατανοήσετε. Μιλάμε για ένα πελατολόγιο που -εκτός από τα χοντρά φράγκα, δηλαδή το Ride- περιλαμβάνει διάφορους λαοπρόβλητους οργανισμούς ακριβοθώρητων και σημαντικών ονομάτων. Ή ακόμα και σε ατομικό επίπεδο στη προ-Bend εποχή, τα άτομα έχουν δουλέψει (και εξακολουθουν… Satyr-tip: Untitled-1, google it) με την αθηναϊκή και όχι μόνο ‘πειραματική’ σκηνή, δημιουργώντας μερικές από τις πιο αξιομνημόνευτες αφίσες για Live που μας έχουν στιγματίσει.
Όλο αυτό το παρεάκι λοιπόν είχε μια φαεινή ιδέα, να κάνει branded, private label, μπύρα και προφανώς απευθύνθηκαν στους γνωστούς μισθοφόρους της πιάτσας, που κάνουν κωλοτούμπες για μερικά ψωροευρώπουλα.
Φυσικό ήταν λοιπόν, τώρα, λίγες μέρες πριν τα επίσημα γενεθλια του Ride να στήσουμε μια συνταγή για χάρη τους. Ο πελάτης μας έδωσε αυστηρή προδιαγραφή για το προιόν και διαθέτει και απαιτιτκό ουρανίσκο. Σε ένδειξη απόλυτης έλλειψης φαντασίας, μας ζητήσανε μια New England IPA. Τους είπαμε ότι εμείς δεν ασχολούμαστε με τέτοιες βαρετές και μονόπλευρες συνταγές, αλλά αν θέλουν θα τους φτιάξουμε μια Hazy IPA (wah? huh!). Οι πιο παλιοί θα θυμούνται ότι η πάντα πρωτοποριακή Satyr, σε συνεργασία με την άλλη Κρητική αγάπη μας, την Σόλο και σε μια από τις πρώτες φορές που η Νόκτουα έδειξε τη φιλοξένεια της (και το μετάνιωσε), μπήκαμε και βράσαμε την Δίνη, την πρώτη ελληνικιά NEIPA. Το αποτέλεσμα θα αφήσουμε τους ιστορικούς να το κρίνουν, εμείς αυτό που μπορούμε να πούμε είναι πως, ήταν μια μπύρα. Εκείνη η βρασιά όμως, μας έμαθε πολλά πράγματα, που σχεδόν 2 χρόνια μετά, έχουμε ξεχάσει. Θυμόμασταν όμως τον σημαντικό ρόλο που παίζει η μαγιά που θα επιλέξουμε για να ζυμώσουμε την μπύρα (όπως και για κάθε τύπο μπύρας, απλά στις νείπες, είναι λίγο πιο περιορισμένες οι επιλογές).
Το economizing είναι πάγια τακτική της Satyr, για να μπορούμε να σας πουλάμε τις μπύρες μας πανάκριβα και να μεγιστοποιούμε τα κέρδη, οπότε αντί να προμηθευτούμε την πολυπόθητη μαγιά από κάποιον διαπιστευμένο προμηθευτή, στραφήκαμε προς τους ζυθοποιούς που εντός συνόρων έχουν σπουδάσει το είδος και αυτοί ανταποκρίθηκαν στο ερωτικό μας κάλεσμα παρέχοντας την ικανή και απαραίτητη ποσότητα μαγιάς για να ζυμώσει το γλεύκος μας. Πλιάτσικο και πάλι οι σάτυροι, από τους Strange Brew αυτή τη φορά, οι οποίοι είχαν την ευγένεια να καλλιεργήσουν για λογαριασμό μας από ένα αγοραστό branded σακούλι υγρή μαγιά, τα λίτρα (και άρα κύτταρα) που χρειαζόμασταν για να ζυμώσει η νεοεγγλέζα IPA μας όπως της πρέπει.
Έχοντας εξασφαλίσει τα δύσκολα, και με τις πλάτες του Alebox για τα “ευκολα” (αγγλέζικιες βύνες, μισό φορτηγό Mosaic, κτλ) κάνουμε και πάλι ντου στη Νόκτουα, (που μετά από τόσο καιρό μάλλον είχαν ξεχάσει για ποιο λόγο μας είχαν κόψει την καλημέρα μετά τη Δίνη) και μπαίνουμε Κυριακή πρωί να βράσουμε τη μπύρα, σκίζοντας κατα την είσοδο το ημερολόγιο και πετώντας τα ρολόγια στην ανακύκλωση, αφού ο μαραθώνιος ζυθοποιήσης που ακολούθησε ήταν άνευ προηγουμένου. Κάπου στα μισά της διαδικασίας είχαμε πλέον αποσπαστεί από τις κοινωνικές δομές και είχαν έρθει στην επιφάνεια όλες οι αρχέγονες ζυθοποιητικές ορμές μας. Πιο #never_brew_sober δεν έχουμε υπάρξει και κάπου μεταξύ sparging και first wort hopping, οι παραισθήσεις εναλλασόντουσαν με την πραγματικότητα με φρενήρεις ρυθμούς. Εν ολίγοις, δεν ξέρουμε τι έπαιξε, πώς η μπύρα βρέθηκε στη δεξαμενή, αν οξυγονώθηκε το γλεύκος, αν απολυμάναμε τον εξοπλισμό και ποιός τελικά είναι ο μπαμπάς μας.
Fast forward καμπόσες μέρες και καμπόσα κιλά λυκίσκου αργότερα, το μπαλάκι έχει περάσει στους Bend, που σαν γνήσιοι, top-of-their-game γραφιστες, το έχουν κωλοβαρέσει όλο αυτό τον καιρό και μετά από ενα τρίπατο ξενύχτι, εκπονούν -τολμούμε να πούμε- την ΠΙΟ ΓΑΜΙΣΤΕΡΗ ΕΤΙΚΕΤΑ που έχει κολλήσει ποτέ πάνω σε μπουκάλι ελληνικιάς μπύρας. Μας ανέλυσαν το process της δημιουργίας αλλα μας πήρε ο ύπνος, κάπου στην 2η διαφάνεια του powerpoint (συνολο ήταν 68 διαφάνειες).
Με τούτα και με κείνα, η Astroblaster, σχεδόν ένα μήνα μετά, έχει πλέον τελειώσει. Ό,τι βαρέλια και μπουκάλια απομείνανε, θα διατίθενται μέσα στο Ride (δικιά τους είναι, ό,τι θέλουν κάνουν). Όσοι δεν δοκιμάσατε ακόμα, μπορείτε να επισκεφθείτε την facebookική σελίδα και να τσεκάρετε ποιός ζυθοπώλης είναι πιο κοντά σας ή να αρχίσετε να παρακαλάτε τους Bend να σας δώσουν από το secret stash που έχουν στο υπόγειο (δεν το ακούσατε από εμάς όμως).
Κλείνοντας, να πούμε πως είμαστε πολύ περίφανοι για το πόνημά μας, σε σημείο που μετανιώνουμε και λίγο, που δώσαμε εργολαβία στους χλεμπουρες τετοια συνταγάρα, αλλα (1ον) τους αγαπάμε και (2ον) εμείς με τέτοια ετικέτα την μπύρα δεν θα τη στολίζαμε όσο και να προσπαθούσαμε.
ΥΓ: Νομίζατε ότι θα έπαιζε μπύρα Satyr χωρίς το ανάλογο soundtrack; Τίποτα δεν έχετε μάθει πχιά; Πάρτε στη μάπα τα subsonic φλόκια του ενός εκ των Bend και κατά μουσικόν κόσμον πιο γνωστού ως Turbo Teeth, μια mixάρα που δένει όλη την φάση ακριβώς όπως της πρέπει.
ΥΓ2: Ο αινιγματικός τίτλος του ποστ εξηγείται αν ξεσκονίσετε λίγο την ιστορία των videogames, και συγκεγκριμένα του Astro Blaster που κυκλοφόρησε η Sega το μακρινό 1981.
